Lazer ısısı İle Çalışan Sabit Diskler Yolda

Bilim adamları geleceğin sabit disk teknolojisine imza atmış olabilirler.

Buldukları yeni lazer teknolojisi sayesinde binlerce GB’lık dosyayı saniyeler içerisinde aktarabiliyorlar.

New York Üniversitesi’nden Profesör Tom Ostler ve multi nasyonel ekibi, manyetik alan kullanarak veri saklamak yerine lazer ısısı kullanmanın bir yolu olduğunu ortaya çıkardı.

Bu sayede sabit disklerimizin hızlarını da yüz kat hatta daha fazla arttırabileceklerini belirtti.

Projenin başındaki isim Tom Ostler bu yeni teknolojinin, dosya ve verilerinizi saklamak ve bilgisayarlarınıza kaydetmek gibi işlemleri artık çok daha hızlı bir şekilde gerçekleştirebileceğini söyledi.

Ayrıca manyetik alanlardan da kurtulunacağından bilgisayarların enerji tüketiminin de çok daha aşağılara çekilebileceğini belirtti.

Normal sabit disklerde veriler manyetik alanlar kullanılarak diske kaydedilebiliyor. Manyetik alanların yerlerini değiştirerek 1 ve 0′ları

diske yazabiliyoruz. Şimdilik bu yöntemin en büyük düşmanı ısı çünkü manyetik alanların bozulmasına ve demirin yer değiştirmesine neden oluyor.

Fakat Ostler ve ekibinin hazırladığı yeni sistem, ısıyı düşman olmaktan çıkararak nasıl işlevli hale getirebileceğimizi gözler önüne seriyor. Isı sayesinde herhangi bir materyalin polarizasyonunu değiştirebiliyor ve bunun için manyetik alana ihtiyaç duymuyor.

Basit bir şekilde anlatmak gerekirse, üretilen lazer saniyenin 60  katrilyonda biri kadar sürede patlıyor ve bir akım darbesi oluşturuyor.

Demirden ve Gadolinyum’dan oluşan materyalleri bu darbe ile oynatabiliyor.

Fakat burada kullanılan demir ile ilgili bazı problemler ortaya çıkıyor.   Örneğin ısınan demir yerini değiştirdikten sonra aradan bir süre geçmesinin ardından soğuyor. Soğuduğunda ise yeniden istem dışı olarak yer  değiştiriyor ve Ostler’ın ekibi bu sorunu çözmenin henüz bir yolunu  bulabilmiş değiller.

“Single Switching Event” olarak adlandırılan bu durum, veri saklama konusunda Ostler’ın ekibinin en büyük problemi gibi gözüküyor.

Bu işlemin saniyenin beş trilyonda biri kadar bir sürede gerçekleştiğini düşünürsek, Tom Ostler‘ın ekibinin probleme çözüm üretmekte neden bu kadar zorlandığını da anlamış oluruz.